نفرین جاودان شاه لولوبی؛ چگونه سنگ‌نگاره‌ای 5000 ساله هنوز هم جهان را در هاله‌ای از راز و وحشت نگه داشته است
سوفیانیوز: نقش‌برجسته شاه آنوبانی‌نی از قوم لولوبی، یکی از قدیمی‌ترین آثار باستانی ایران است که نه تنها پیروزی شاه را در جنگی ناشناخته نشان می‌دهد، بلکه با کتیبه‌ای به خط اکدی، هر کس که این لوح را محو کند، به نفرین خدایان بزرگ گرفتار خواهد شد، تا نسل او بر باد رود.
به گزارش پایگاه خبری سوفیانیوز، پنج هزار سال پیش، در کوه‌های غرب ایران، یکی از برجسته‌ترین آثار باستانی ایران، نقش‌برجسته‌ای از شاه آنوبانی‌نی، پادشاه قوم لولوبی، به‌جا مانده است. این سنگ‌نگاره که همراه با کتیبه‌ای به خط اکدی حک شده، تصویری از پیروزی شاه آنوبانی‌نی در جنگی ناشناخته را به نمایش می‌گذارد. در این نقش، شاه لولوبی در حالی که پای خود را بر شکم یک اسیر گذاشته، نشان‌دهنده پیروزی خود است، در حالی که شش اسیر دیگر نیز دست‌بسته در زیر پای او قرار دارند. در کنار شاه، ایزدبانویی که ریسمان دو اسیر زانوزده را در دست دارد و حلقه‌ای که نشانه فرمانروایی بر زمان است، به شاه تقدیم می‌کند.
این نقش‌برجسته، نه تنها به عنوان یک نماد از پیروزی شاه لولوبی در تاریخ باقی مانده، بلکه در خود پیامی از نفرین و لعنت پادشاه را نیز پنهان دارد. کتیبه‌ای که در زیر پای الهه ایشتار حک شده است، هشدار می‌دهد که هر کسی که جرات کند این لوح باستانی را محو کند، به نفرین خدایان بزرگ گرفتار خواهد شد. این خدایان شامل آنو، آنوتوم، بَعل، بَلیت، رامان، ایشتار، سین، و شَمَش هستند که همگی قدرت و خشم خود را بر کسانی که به آثار مقدس دست‌درازی کنند، اعمال خواهند کرد.
نقش‌برجسته آنوبانی‌نی نه تنها نمادی از قدرت و پیروزی شاه لولوبی بر دشمنانش است، بلکه نمایانگر احترام عمیق به خدایان و اهمیت حفظ آثار مقدس در فرهنگ باستانی ایران می‌باشد. هشدارهای موجود در این کتیبه، نشان‌دهنده ترس و احترام مردم آن زمان به خدایان بود که حتی نسل‌های آینده را نیز از خشم خدایان در صورت تخریب این آثار بیمناک می‌ساخت.
این اثر باستانی با گذشت هزاران سال همچنان در کوه‌های ایران باقی مانده و به عنوان یکی از مهم‌ترین نمادهای فرهنگی و تاریخی ایران به شمار می‌رود. این نقش‌برجسته به عنوان اولین سنگ‌نگاره به‌جا مانده از تاریخ ایران، با تمام جزئیات خود نشان‌دهنده داستانی از قدرت، پیروزی و خشم پادشاه لولوبی و خدایان بزرگ است که هرگز نباید از یادها برود.
