سوفیانیوز
سوفیانیوز: لئوناردو داوینچی، نقاش مشهور رنسانس، به خاطر شاهکارهای هنری اش مانند مونالیزا و شام آخر شناخته شده است. اما نبوغ او فراتر از هنر بود. او یک مخترع، دانشمند، مهندس و آناتومیست باورنکردنی بود که ایده‌هایی را ارائه کرد که قرن‌ها پیش از زمان خود بود.در ادامه با برخی از اختراعات او آشنا می‌شوید.
اگر بخواهیم لئوناردو داوینچی (1452 الی 1519) را تنها یک «نابغه» بنامیم، در حق او کم لطفی کرده ایم. این مرد بزرگ دوره رنسانس علاوه بر کشیدن نقاشی‌های معروف جهان مانند مونالیزا و شام آخر، یک آناتومیست، جانورشناس، زمین‌شناس، ریاضیدان و مهندس نظامی بسیار با استعداد بود. کنجکاوی سیری ناپذیر او در مورد جهان پیرامون خود حد و مرزی نداشت. لئوناردو داوینچی در طول زندگی خود -از روزهای ابتدایی حیاتش در فلورانس تا آخرین سالهای زندگی‌اش در فرانسه- ایده‌های مختلفی که در سر داشت را بر روی کاغذ ترسیم کرد و تحقیقات علمی مختلفی را بر روی هزاران ورق کاغذ، که امروزه در مجلداتی که به عنوان کد شناخته می‌شوند، جمع آوری کرد.
نمایی از طراحی یکی از بسیاری از طرح‌های ماشین‌های پرنده لئوناردو داوینچی، سی 1485. این نقاشی در مجموعه طرح‌ها و یادداشت‌های معروف به دستنویس بی که توسط موسسه فرانسه در پاریس نگهداری می‌شودُ ظاهر شده است.
در میان علایق علمی متعدد خود، لئوناردو علاقه خاصی به پرواز داشت. او امیدوار بود با مطالعه آناتومی پرندگان، ماشینی بسازد که روزی به انسان‌ها اجازه دهد در آسمان به آنها ملحق شوند. در اواخر عمر، برای چند سال افکار خود را بر روی این موضوع متمرکز کرد و متنی معروف به Codice sul volo degli uccelli (کدکس در پرواز پرندگان) را در سالهای 1505 الی 1506 نوشت. این متن چندین سال بعد توسط محققان جمع آوری شد.
علی رغم آنکه این متن در اواخر عمر وی نوشته شده است، مفاهیم مربوط به ماشین‌های به اصطلاح پرنده در طول حرفه لئوناردو طرح ریزی شده است. ذکر این نکته ضروری است که وسایلی که او طراحی و کشیده بود اورنیتوپتر نام دارند. اورنیتوپترها وسایلی با بالهای پوشیده از غشا هستند که برای بالا و پایین رفتن (مانند بالهای پرندگان) طراحی شده بودند.
خلبان این نوع ماشین‌های پرنده چه به صورت افقی دراز بکشد و چه در حالت ایستاده از آن استفاده کند، باید این نوع ماشین پرنده را با استفاده از پدال و اهرم و با اتکا به قدرت بدنی خود برای بلند شدن از سطح زمین و ماندن در هوا به حرکت درآورد.
یک مدل امروزی از ماشین پرنده مارپیچ لئوناردو داوینچی که بیش از 400 سال پیش از اختراع هلیکوپتر ثبت شده است.
یکی دیگر از طراحی‌های قابل توجه که مربوطه به ماشین‌های پرنده است را می‌توان در مجموعه‌ای از مقالات لئوناردو که امروزه با عنوان دستنویس بی‌شناخته می‌شوند، پیدا کرد. این دستگاه -که در دهه 1480 طراحی شده است و گاهی اوقات «پیچ هوای مارپیچی» نیز نامیده می‌شود- بیش از حد شباهت قابل توجهی به یک دستگاه مدرن دارد. بله، ماشین پرنده ماردیچ لئوناردو داوینچی نمونه اولیه بالگرد است.
با این حال، این دستگاه به جای بهره بردن از تیغه‌های روتور، از قدرت بدنی انسان برای به پرواز درآوردن خود استفاده می‌کرد. اختراع لئوناردو دارای یک تیغه پیچ مانند است که برای «حفر» در هوا طراحی شده است و به دستگاه اجازه می‌دهد تا به صورت عمودی بالا برود.
متأسفانه هیچ یک از ماشین‌های پرنده لئوناردو داوینچی واقعاً کار نمی‌کرد. نه تنها مواد به کار رفته برای ساخت این دستگاه سنگین بوده‌اند، بلکه قدرت ماهیچه‌های انسان نیز به تنهایی برای پرواز چنین وسایلی کافی نیست.
نسخه مینیاتوری چتر نجات هرون شکل لئوناردو داوینچی که در سال 2000 با موفقیت توسط چترباز بریتانیایی آزمایش شد. طرح اصلی در کدکس آتلانتیکوس در میلان یافت می‌شود.
لئوناردو داوینچی علاوه بر ساخت ماشین‌هایی که انسان را قادر می‌سازد تا در ابرها پرواز کند، همچنین به ایجاد دستگاه‌هایی که به افراد اجازه فرود از ارتفاعات بزرگ را می‌دهد، علاقه‌مند بود.
در نقشه‌ای که در کدکس آتلانتیکوس یافت شده، لئوناردو داوینچی وسیله‌ای شبیه به چتر نجات را به تصویر کشیده است که از پارچه‌های تقویت شده و تیرهای چوبی ساخته شده است. لئوناردو داوینچی در مورد این وسیله بیان کرده است که این دستگاه از «12 بازو و 12تری چوبی» ساخته شده است و به انسان این امکان را می‌دهد تا از ارتفاع بلند «بدون آسیب رساندن به خود» بپرد.
در ژوئن سال 2000، یک چترباز بریتانیایی به نام آدریان نیکلاس ماکت «چتر نجات» لئوناردو داوینچی را ساخت و این وسیله را با پریدن از بالون هوای گرم واقع در 10 هزار فوت بالاتر از استان مپومالانگا در آفریقای جنوبی آزمایش کرد. اگرچه او یک چتر نجات معمولی را اندکی قبل از فرود به کار گرفت، اما در مجموع به مدت پنج دقیقه به دستگاه لئوناردو متصل شد و از فرودی شگفت‌انگیز و روان خبر داد.
لئوناردو در طول زندگی خود توسط تعدادی از حامیان قدرتمند از جمله لودوویکو اسفورزا، دوک میلان و چزاره بورجیا، پسر پاپ اسکندر ششم، استخدام شد تا در طراحی و تولید ادوات نظامی به آنها کمک کند. یکی از ساده‌ترین اما مؤثرترین اختراعات نظامی لئوناردو داوینچی، پل چوبی قابل حمل وی است که در کدکس آتلانتیکوس اطلاعات مربوط به آن نوشته شده است.
این پل که برای کمک به ارتش برای عبور از سطح آب طراحی شده است، از چندین تیر چوبی شکاف دار تشکیل شده است که بدون نیاز به پیچ یا چفت و بست دیگر بر روی سطح مورد نظر نصب می‌شوند. همانطور که توسط ماکت‌های مدرن (مانند تصویر بالا) نشان داده شده است، فشار ایجاد شده توسط تیرهای به هم پیوسته، کل ساختار را محکم در جای خود نگه می‌دارد.
یک اختراع نظامی معروف‌تر که با طرح سی 1490 شناخته می‌شود نیز در کدکس آتلانتیکوس ذکر شده است.
سی 1490 معمولاً با لقب «تیر و کمان غول پیکر» نیز شناخته می‌شود. این تیر و کمان بسیار بزرگ ضربات مهلک و شدیدی را به حریف وارد می‌کند. همانطور که از اندازه فرد موجود در نقاشی نیز مشخص است، این وسیله برای پرتاب اجسامی مانند تخته سنگ طراحی شده است. با وجود آن که هنوز هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد نمونه اولیه این طراحی واقعا ساخته شده است، اما لئوناردو داوینچی معتقد بود که مشاهده کامل چنین سلاح‌هایی ترس را در قلب دشمن ایجاد می‌کند.
به طور کلی، تیر و کمان غول پیکر یکی از سلاح‌های مرگباری بود که لئوناردو داوینچی پس از مطالعه آثار مهندس نظامی مهندس قبلی به نام روبرتو والتوریو، که رساله‌ای به نام De re militari (درباره هنرهای نظامی) در 1472 منتشر کرد، آن را طراحی کرد. موارد مشابه دیگر بر روی همان ورق کمانچه به تصویر کشیده شده است که باعث بهبود طرح‌های والتوریو می‌شود.
در کنار به اصطلاح «هلیکوپتر» و «چتر نجات» لئوناردو داوینچی، او چندین وسیله حفاظتی دیگر طراحی کرد که به نوعی نمونه‌های اولیه نوآوری‌های اخیر بوده اند. در میان بسیاری از اختراعات لئوناردو داوینجی که توجه جهان را به خود جلب کرده اند، ماشین زرهی که در کدکس آروندل راجع به آن نوشته شده است، وجود دارد که اغلب به یک تانک مدرن تشبیه شده است.
وسیله نقلیه مخروطی شکلی که در سی 1487 از آن نام برده شده است، با توپ‌های مختلف در اطراف بدنه خود به تصویر کشیده شده است و به این تانک اجازه می‌دهد به صورت 360 درجه به دشمنان حمله کند.
نکته مهم این است که سربازان داخل تانک به دلیل صفحات فلزی موجود بر روی پوسته چوبی این تانک که باعث تقویت مقاومت کلی بدنه می‌شد، در برابر آتش دشمن محافظت می‌شدند.
البته نکته عجیب و غیرمعمول برای لئوناردو داوینچی، مردی که در زمینه مهندسی تخصص داشت، این بود که چرخ دنده‌های نقاشی‌های طراحی ماشین جنگی زرهی لئوناردو داوینچی به گونه‌ای پیکربندی شده است که باعث می‌شود خودرو بی‌حرکت شود. این موضوع ممکن است یک اشتباه از طرف لئوناردو داوینچی باشد، اما برخی از مورخان معتقدند که این دانشمند این اشتباه را عمداً انجام داده است تا در صورتی که یادداشت‌های او به سرقت برود و شخص دیگری سعی کند طرح را کپی کند، نتواند ماشین جنگی زرهی را به حرکت درآورد.
اگرچه لئوناردو داوینچی ظاهراً در خدمت لودوویکو اسفورزا به عنوان یک مهندس نظامی مشغول به کار بود، اما لئوناردو داوینچی همچنین متعهد شد که یک بنای بزرگ سوارکاری را به عنوان یادبود پدر فقید دوک لودوویکو اسفورزا یعنی فرانچسکو اسفورزا بسازد. لئوناردو داوینچی برای ساخت این مجسمه – که قرار بود 24 فوت ارتفاع داشته باشد – آناتومی اسب‌ها را با دقت مطالعه کرد و محاسباتی را برای تعیین میزان نیاز به برنز انجام داد. از همه مهمتر، لئوناردو داوینچی روشهای جدید ابتکاری را برای فرآیند ریخته‌گری ارائه داد که شامل طراحی ماشین آلات پیچیده برای ساخت قالبهای مورد نیاز بود.
متأسفانه، این طرح به دنبال وقوع جنگ‌های ایتالیا در دهه 1490 متوقف شد و منابع برنزی میلان برای ساخت سلاح استفاده شد. سپس و هنگامی که نیروهای فرانسوی در سال 1499 وارد میلان شدند و حکومت اسفورزا سرنگون شد، این پروژه برای همیشه رها شد. طبق یک داستان، سربازان مهاجم از مدل خاک رس عظیم مجسمه لئوناردو داوینچی برای تمرین و هدف قرار دادن این مجسمه استفاده می‌کردند.
به دنبال حمله به میلان، لئوناردو داوینچی از آن شهر فرار کرد و مدت کوتاهی را در ونیز گذراند. از آنجا که خانه جدید موقت وی نیز در معرض تهدید مهاجمان خارجی (این بار توسط امپراتوری عثمانی) قرار داشت، لئوناردو داوینچی دوباره خدمات خود را به عنوان یک مهندس نظامی به ایتالیا ارائه کرد.
در کدکس آروندل، لئوناردو داوینچی طرح‌هایی برای لباس غواصی ساخته شده از چرم با عینک شیشه‌ای و لوله عبور هوا به تصویر کشیده است. از نظر تئوری، این لباس‌ها به سربازان ونیزی اجازه می‌داد تا در کف دریا راه بروند و از پایین کشتی‌های دشمن را خراب کنند. تنفس آنها با تانک‌های هوایی شناور بر روی سطح آب امکان‌پذیر شد.
یک مدل مینیاتوری از شوالیه مکانیکی لئوناردو داوینچی و عملکردهای داخلی آن که در برلین به نمایش گذاشته شده است. قطعاتی از طرح اصلی این شوالیه رباتیک در سال 1950 کشف شد.
لئوناردو داوینچی علاوه بر ماشین پرنده، هلیکوپتر، پل و سلاح‌های نظامی مختلف، وسایل محافظتی را نیز طراحی کرد که صرفاً برای سرگرمی طراحی شده بودند.
در حدود سال 1495، او نقشه‌هایی را برای ساخت یک شوالیه مکانیکی ترسیم کرد. این طرح در واقع یک روبات زره‌پوش بود که می‌توانست بنشیند، سرش را حرکت دهد و حتی شمشیری را در دستانش تکان دهد. لئوناردو داوینجی که خود را در مطالعه آناتومی انسان غوطه‌ور کرده بود، می‌دانست که چگونه سیستم پیچیده چرخ دنده‌ها و قرقره‌ها را به منظور نشان دادن حرکت بدن انسان تا حد امکان شبیه‌سازی کند. البته طرح کامل این شوالیه مکانیکی در طول تاریخ از بین رفته است اما مارک رزهایم، متخصص روباتیک آمریکایی، موفق شد در سال 2002 با استفاده از یادداشت‌های لئوناردو داوینچی، یک کپی موفق از این شوالیه مکانیکی را بسازد.
یک اختراع تأثیرگذار دیگر در حوزه رباتیک که لئوناردو داوینجی در اواخر عمر خود آن را طراحی کرد. او هنگامی که پیش جولیانو د مدیچی (برادر پاپ لئو ایکس) کار می‌کرد، یک شیر مکانیکی را به عنوان هدیه دیپلماتیک برای پادشاه فرانسیس اول فرانسه ساخت. طبق گزارشات معاصر، این شیر مکانیکی می‌توانست راه برود، سر خود را حرکت دهد و قفسه سینه خود را باز کند تا فلور دلیز نمایان شود.
همانطور که این شیر مکانیکی را برای پادشاه فرانسیس اول فرانسه می‌ساخت، لئوناردو داوینچی در سال 1516 وارد دربار پادشاه شد. پادشاه فرانسیس اول فرانسه خانه شخصی خود را در دره لوآر به لئوناردو داوینچی سپرد، جایی که سه سال بعد در 67 سالگی درگذشت. لئوناردو داوینچی در آمبویز در داخل یک کلیسای کوچک واقع در محوطه قلعه سلطنتی به خاک سپرده شد. این خانه ابدی یکی از بزرگترین نابغه‌هایی است که جهان تا به حال به خود دیده است.
اختراعات داوینچی هرگز به طور کامل در زمان خود ساخته نشدند، اما ایده‌های او الهام بخش نسل‌های مخترعان و دانشمندان بوده است. خلاقیت و نوآوری او یادآور این نکته است که با ذهن باز و کنجکاو، می توان به چیزهای شگفت انگیزی دست یافت.
اینها تنها تعداد کمی از اختراعات متعدد لئوناردو داوینچی هستند. ذهن او مخزنی از ایده‌های نوآورانه بود که بسیاری از آنها هنوز هم امروزه مرتبط هستند. داوینچی نمونه‌ای واقعی از یک نابغه است که تأثیر عمیقی بر جهان گذاشته است.
