قهوه پدری؛ سقوط یک نابغه در باتلاق تکراری و بی‌محتوا / آقای مدیری داری چیکار می‌کنی با خودت؟

به گزارش سرویس سرگرمی پایگاه خبری سوفیانیوز به نقل از اسکرین لاین؛ سریال «قهوه پدری» را می‌توان نمادی آشکار از افول خلاقیت در آثار مهران مدیری دانست. کارگردانی که با طنزهایی چون «شب‌های برره» و «پاورچین» زمانی صدای جامعه بود، اکنون اثری ساخته که نه تنها فاقد نوآوری است، بلکه حتی در برقراری ارتباط با دغدغه‌های روز مردم نیز ناکام مانده است. داستانی سطحی، اجراهایی بی‌روح و فضاسازی‌هایی که به جای ایجاد همدلی، به پس‌زمینه‌ای خنثی و بی‌اثر تبدیل شده‌اند، تنها بخشی از مشکلات این سریال است. طراحی صحنه، گرچه در نگاه اول چشمگیر به نظر می‌رسد، اما در دل روایتی کم‌عمق و شخصیت‌هایی ناپخته، معنا و کارکرد خود را از دست داده است. محیط‌هایی که با زحمت ساخته شده‌اند، هیچ هماهنگی با داستان ندارند و در نهایت به عنصری بی‌تأثیر در کلیت اثر تبدیل می‌شوند. از سوی دیگر، بازیگران نیز نتوانسته‌اند ضعف‌های فیلمنامه و کارگردانی را جبران کنند. سام درخشانی و ژاله صامتی، که سابقه نقش‌آفرینی‌های ماندگار دارند، در اینجا به کاراکترهایی تک‌بعدی و بی‌احساس تقلیل یافته‌اند. جواد رضویان نیز با تکرار تیپ‌های گذشته و اغراقی خارج از حد، نه تنها جذابیتی نمی‌آفریند، بلکه حضورش بیش از پیش مخاطب را از سریال دور می‌کند.

طنز، که زمانی نقطه قوت آثار مدیری بود، در این سریال به نقطه‌ضعفی آشکار تبدیل شده است. شوخی‌ها تکراری، بی‌معنا و حتی گاه زننده هستند. دیالوگ‌ها نه حس طنز می‌آفرینند و نه ارتباطی با واقعیات اجتماعی برقرار می‌کنند، بلکه بیشتر موجب کلافگی و فاصله گرفتن مخاطب می‌شوند. شخصیت‌پردازی نیز، که در گذشته یکی از شاخصه‌های اصلی آثار مدیری بود، این بار به کلی غایب است. شخصیت‌ها به جای آنکه به روایت عمق دهند، به اتودهای خام و ابتدایی شبیه‌اند که هیچ‌گونه باورپذیری در آن‌ها وجود ندارد. مدیری، که روزگاری توانایی هدایت بازیگران و خلق موقعیت‌های کمیک خلاقانه را داشت، این بار با کارگردانی سرد و بی‌روح از آن مهارت‌ها فاصله گرفته است. سریال «قهوه پدری» گواه روشنی است بر اینکه مدیری دیگر قادر به درک یا برقراری ارتباط با نسل جدید و نیازهای مخاطبان نیست. اثری که نه برای مخاطب سنتی جذابیتی دارد و نه می‌تواند نسل جدید را با خود همراه کند. برای مدیری، که زمانی نماد خلاقیت و نبوغ در طنز ایران بود، این اثر زنگ خطری جدی است. اگر او نتواند مسیر خود را بازنگری کند و با نیازهای امروز مخاطبان همگام شود، آثار آینده‌اش نیز محکوم به شکست خواهند بود.