سوفیانیوز
سوفیانیوز: بیل گیتس با سرمایه‌گذاری روی رآکتورهای هسته‌ای نسل بعدی معروف به ناتریوم امیدوار است چالش تغییرات اقلیمی را حل کند.
به گزارش گروه علم و فناوری پایگاه خبری سوفیانیوز، نیروگاه‌های هسته‌ای سنتی در ایالات متحده همه از نوع رآکتور آب‌فشرده هستند که از آب برای خنک‌سازی استفاده می‌کنند. اکنون بیل گیتس در تلاش برای ساخت نوع جدیدی از رآکتورهای هسته‌ای است که به جای آب، از سدیم مذاب برای خنک‌سازی استفاده می‌کند. هدف این پروژه که با همکاری شرکت ترا پاور و وزارت انرژی ایالات متحده اجرا می‌شود، این است که تا سال 2030 رآکتور آزمایشی جدیدی در محوطه‌ای در شهر کمرر در ایالات وایومینگ ساخته شود.
ایالات متحده یکی از اولین کشورهایی است که انرژی هسته‌ای را برای مصارف غیرنظامی تجاری تولید کرده، اما از اواخر دهه 1970 پیشرفت چندانی در این حوزه حاصل نشده است.
تمام نیروگاه‌های هسته‌ای ایالات متحده از نوع رآکتورهای سنتی آب‌فشرده هستند و بر فناوری‌های اتکا دارند که بیش از 40 سال پیش ابداع شدند. بااین‌حال ساخت و نگهداری از این نیروگاه‌ها پرهزینه است.
صنعت هسته‌ای آمریکا همچنین طی حادثه ذوب جزئی نیروگاه تری مایل آیلند در سال 1979 آسیبی جدی دید و این امر موجب تاخیر در ساخت رآکتورهای جدید به دلیل تاخیر در فرایندهای نظارتی شد.
امروزه انرژی هسته‌ای حدود یک پنجم برق ایالات متحده آمریکا را تامین می‌کند
در سال 2008، بیل گیتس تراپاور را با هدف ساخت نسل جدیدی از رآکتورهای هسته در ایالات متحده تاسیس کرد. این رآکتورها که ناتریوم نامیده می‌شوند، رآکتورهای 345 مگاواتی مدولار استخری مبتنی‌بر سیستم سردکننده سدیم مایع هستند که اورانیوم با غنای پایین (سوختی که حاوی 5 تا 20 درصد اورانیوم شکافت‌پذیر است) می‌سوزانند. رآکتورها همچنین به سیستم ذخیره‌سازی در نمک مذاب یک گیگاوت ساعتی متصل هستند.
ایده ساخت رآکتورهای ناتریوم این است که فلزات مایع در جذب گرما بهتر از آب هستند و درعین‌حال فشار ثابتی را نیز حفظ می‌کنند. با استفاده از سدیم مایع که نقطه جوش آن بیش از هشت برابر نقطه جوش آب است، نیروگاه‌های ناتریوم می‌توانند گرمای بیشتری را از هسته رآکتور جذب کنند. حتی اگر رآکتور از کار بیفتد، سدیم بدون رسیدن به دماهای خطرناکی که به ذوب‌شدن منجر می‌شود، جذب گرما را ادامه می‌دهد.
گیتس می‌گوید علاوه بر ایمنی بالاتر، رآکتور جدید همچنین شامل سیستم ذخیره انرژی است که به آن اجازه می‌دهد میزان برق تولیدی خود را در هر لحظه کنترل کند. این قابلیت در رآکتورهای هسته‌ای منحصربه‌فرد است و برای ادغام با شبکه‌های برقی که از منابع متغیری مانند نیروی خورشید یا باد استفاده می‌کنند، ضروری است.
درحالی‌که شرکت تراپاور درحال انجام روند طولانی تایید و دریافت مجوز است، گیتس وقت را تلف نکرده و قصد دارد مرکزی آزمایشی بسازد که اجزای سیستم را آزمایش و سدیم مایع را منتقل کند تا درنهایت بتواند در رآکتور استفاده شود. در صورت تایید ساخت رآکتور، گیتس امیدوار است آن را تا سال 2030 راه‌اندازی کند.
بنا به‌گفته‌ی برخی از دانشمندان، رآکتورهای ناتریوم ممکن است نسبت‌به رآکتورهای مرسوم ازنظر بازده مصرف اورانیوم ضعیف‌تر عمل کنند و میزان تولید ضایعات هسته‌ای را کاهش ندهند. همچنین این احتمال وجود دارد که با خطرات ایمنی مواجه شوند که مختص این نوع رآکتور است و در رآکتورهای گذشته وجود نداشته است.
بنابراین، آینده انرژی هسته‌ای در ایالات متحده همچنان سوالی بی‌پاسخ است، اما برای مقابله با چالش تغییرات اقلیمی به جایگزین‌های جدیدی نیاز است که به سوخت‌های فسیلی متکی نباشند. در آینده خواهیم دید که آیا روش گیتس واقعا چاره‌‌ساز خواهد بود یا نه.
