شاهنامه خوانی با ساعدنیوز؛ نبرد رستم با کلاهور؛ داستانی که غرور مازندران را در هم شکست / پادشاهی کی‌کاووس- بخش 14؛ چو نامه به مهر اندر آورد شاه + متن صوتی و معنی اشعار

سوفیانیوز: در این بخش از مطالب فرهنگ و هنر ساعدنیوز اشعار کهن و شیرین شاهنامه فردوسی بخش آغاز کتاب را مطالعه می کنید همراه ما باشید. یکشنبه‌ و چهارشنبه هر هفته منتظر بخش بعدی شاهنامه باشید.

به گزارش سرویس چندرسانه ای سوفیانیوز، یکی از بزرگ‌ترین حماسه‌های منظوم جهان، کتاب شاهنامه فردوسی، اثر ابوالقاسم فردوسی است. این اثر شامل حدود 50,000 تا 61,000 بیت است و به اساطیر، حماسه‌ها و تاریخ ایران از آغاز، تا حمله‌ی اعراب می‌پردازد. شاهنامه در سه بخش اسطوره‌ای، پهلوانی و تاریخی نگاشته شده و تأثیر عمیقی بر فرهنگ و ادبیات کهن فارسی داشته است. این کتاب به بسیاری از زبان‌های زنده‌ی جهان نیز ترجمه شده است.

درباره‌ی کتاب شاهنامه فردوسی

یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین آثار ادبیات کهن فارسی و یکی از شاهکارهای حماسی جهان، کتاب شاهنامه فردوسی (Shahnameh) است که توسط حکیم ابوالقاسم فردوسی (Ferdowsi)، شاعر بزرگ ایرانی، در حدود هزار سال پیش سروده شده است. شاهنامه به معنای «کتاب شاهان» است و داستان‌های آن به تاریخ و اساطیر ایران باستان می‌پردازد. این اثر عظیم که بیش از 50,000 بیت شعر را در بر می‌گیرد، به زبان فارسی دری نوشته شده است.

نکوداشت‌های کتاب شاهنامه فردوسی

محمدعلی فروغی، شاهنامه فردوسی را از گران‌قدرترین و بزرگ‌ترین آثار موجود در تاریخ ادبیات فارسی می‌دانست و معتقد بود که این اثر نه‌تنها هویت ملی ایرانیان را زنده نگاه داشته، بلکه زبان فارسی را نیز از فراموشی نجات داده است. او فردوسی را به خاطر زنده نگاه داشتن تاریخ ملی و ادبیات کهن فارسی، بسیار مورد تقدیر قرار می‌داد.
محمدتقی بهار بر این باور بود که ابوالقاسم فردوسی با شاهنامه‌ی خود، قدرت وعزت‌نفس را به ایرانیان بازگرداند. او معتقد بود که این اثر، ریشه‌ی ایرانیان را قوی و آنان را در راه مردی، مردانگی و غیرت استوار ساخته است.
مجتبی مینوی معتقد بود که زبان فارسی وسیله‌ای برای استحکام اتحاد و ارتباط ایرانیان است و شاهنامه فردوسی این زبان را چنان غنی و محکم کرده که از فراموشی و نابودی در امان مانده است. او بر این باور بود که شاهنامه، نقش مهمی در حفظ و تقویت هویت ملی ایرانیان ایفا کرده است.
حبیب یغمایی بر این باور بود که اگر تمام ثروت ایران از عصر غزنوی تاکنون در یک کفه‌ی ترازو قرار گیرد و شاهنامه فردوسی در کفه‌ی دیگر، شاهنامه ارزش بالاتری خواهد داشت. او معتقد بود که این اثر ارزش و اهمیت بی‌نظیری دارد که با هیچ ثروتی قابل مقایسه نیست و جایگاه ویژه‌ای در تاریخ و فرهنگ ایران دارد.
بدیع الزمان فروزانفر، فردوسی را به‌خاطر اخلاق شایسته و پاکی سخن، برتر از دیگر شعرا می‌دانست. او معتقد بود که فردوسی وطن‌پرست بوده و به ایران، عشق بسیاری داشته است. این عشق و شور در آثار او آشکار است و نشان‌دهنده‌ی تعهد و وفاداری این شاعر به میهن و فرهنگ ایرانی است. فروزانفر بر این باور بود که ابوالقاسم فردوسی با شاهنامه‌ی خود، ارزش‌های والای انسانی و ملی را به نسل‌های آینده منتقل کرده است.

شاهنامه فردوسی: پادشاهی کی‌کاووس - بخش 14

فایل صوتی شاهنامه فردوسی؛ پادشاهی کی‌کاووس- بخش 14

هدفون

خلاصه شاهنامهٔ فردوسی؛ پادشاهی کی‌کاووس- بخش 14

رستم جهانجوی به سوی مازندران راهی شد و وقتی به آنجا رسید، شاه مازندران از آمدن او آگاه شد. شاه مازندران گروهی از سران خود را فرستاد تا رستم را ببینند. وقتی آنها به نزدیکی او رسیدند، رستم درختی بزرگ از ریشه بیرون کشید و همانند یک نیزه در دست گرفت. این کار او بر لشکر شاه مازندران شگفتی آورد. شاه مازندران تصمیم گرفت یک پهلوان به نام کلاهور را برای مبارزه با رستم بفرستد. کلاهور به نزد رستم رفت و با او مبارزه کرد، اما رستم آن‌چنان فشاری بر دست او وارد آورد که ناخن‌هایش ریخت. کلاهور با درد و رنج به نزد شاه مازندران برگشت و اعلام کرد که نمی‌تواند این درد را تحمل کند و بهتر است صلح کنند. رستم به نزد شاه مازندران رفت و با او حرف زد. شاه از رستم پرسید که چرا به دنبال این جنگ و جدل است و به او گفت که با احترام به جایگاه خود بهتر است به ایران بازگردد؛ اما اگر چنین نکند و با سپاهش حرکت کند، برایش عذر و بهانه‌ای نخواهد ماند. شاه از رستم خواست که جنگ را آغاز نکند، وگرنه تمام گفت‌وگو و صحبت‌ها تمام خواهد شد. رستم به سخنان شاه گوش داد اما با این حال سر جنگ را داشت و پیشنهاد شاه را رد کرد. او به نزد شاه کاووس بازگشت و همه چیزهایی را که در مازندران دیده و شنیده بود برای او بازگو کرد و به شاه کاووس گفت که نگران نباشد و آماده جنگ با دیوان شود. به او گفت که دلیران و پهلوانان مازندران در نظرش خوار و کم‌ارزش‌اند.