سوفیانیوز
سوفیانیوز: هوشنگ ابتهاج (سایه) در خاطراتش از سید محمدحسین شهریار، از دوستی عمیقشان و لحظات صمیمی و پراحساسی که با هم سپری کرده بودند یاد می‌کند. او به شخصیت دلنشین و طبع لطیف شهریار اشاره کرده و خاطراتی را از ملاقات‌هایشان تعریف می‌کند که حاکی از ارادت و علاقه متقابلشان بود.
به گزارش سرویس هنر پایگاه خبری سوفیانیوز، هوشنگ ابتهاج (سایه) و سید محمدحسین شهریار از شاعران بزرگ و تاثیرگذار ایرانی در دوران معاصر بودند و دوستی عمیقی با یکدیگر داشتند. این دو شاعر برجسته در مسیرهای متفاوتی از شعر فارسی گام برداشتند؛ شهریار بیشتر با غزل‌های عاشقانه و آثار برجسته در ادبیات کلاسیک فارسی شناخته می‌شود، در حالی که ابتهاج در شعر نیمایی و نوآورانه و همچنین غزل‌های سنتی نامی بلند دارد. ارتباط ادبی آنها در حالی شکل گرفت که هر دو به اصالت و ارزش‌های شعر فارسی و به‌ویژه غزل عاشقانه اعتقاد داشتند و این اشتراک در نگاه ادبی، دوستی آنها را عمیق‌تر کرد.
ابتهاج و شهریار دیدگاه‌های مشابهی نسبت به ادبیات و فرهنگ ایران داشتند و احترام عمیقی برای هنر و شعر یکدیگر قائل بودند. این رابطه علاوه بر جنبه‌های ادبی، یک دوستی انسانی و احساسی نیز بود. هر دو از منظر جهان‌بینی به زندگی و دردهای انسان معاصر می‌نگریستند و در این نگاه مشترک، درد و شادی زندگی و حسرت‌های انسان امروزی را می‌دیدند. همین باعث شد که بارها از همدیگر الهام بگیرند و این رابطه صمیمی و دوستانه در آثارشان نیز نمود پیدا کند.
هرچند این دو شاعر هر یک سبک و رویکرد خاص خود را در شعر داشتند، اما تاثیر متقابل این دوستی بر شعرشان قابل انکار نیست. شهریار در برخی از آثار خود از سایه الهام گرفت و ابیاتش را با گرمای دوستی ابتهاج غنی‌تر کرد، و سایه نیز در شعرهایش به شهریار اشاره‌هایی کرده است که گویای ارادت و احترامی است که برای او قائل بود. دوستی سایه و شهریار نمونه‌ای از ارتباطی عمیق و محترمانه میان شاعران ایرانی است که با وجود تفاوت‌های سبک‌شناختی، همواره احترام و علاقه متقابل به آثار و شخصیت یکدیگر داشتند.
