ویدئو/ صدای جادویی اردشیر رستمی و شعر هجران کشیده‌ام «استاد شهریار»/ دکلمه‌ای جادویی که در "سریال شهریار"، دل قاسم را لرزاند

به گزارش سرویس هنر پایگاه خبری سوفیانیوز، غزل "دامن مکش به ناز" یکی از غزل‌های عاشقانه و در عین حال پرالتهاب شهریار است که با زبانی شیوا و احساسی عمیق، درد و رنج فراق و دوری از معشوق را به تصویر می‌کشد. شاعر در این غزل با استفاده از تشبیه‌ها و استعاره‌های زیبا، احساسات درونی خود را به گونه‌ای هنرمندانه بیان کرده است.

در بیت‌های ابتدایی، شاعر با لحنی التماس‌آمیز از معشوق می‌خواهد که به او توجه کند و ناز نکند. او می‌گوید که تحمل دوری و هجران برایش بسیار سخت است و حاضر است هر ذلتی را به جان بخرد تا به معشوق خود برسد. تشبیه خود به یوسف و معشوق به عزیز مصر، نشان از عظمت عشق و آرزوی رسیدن به معشوق در ذهن شاعر دارد.

در ادامه، شاعر به توصیف حال خود پس از دوری از معشوق می‌پردازد. او از سیل اشک‌های خود می‌گوید و از معشوق می‌خواهد که او را ببخشد. همچنین، شاعر از روزگار سخت و بی‌مهری که به او رو آورده است، شکایت می‌کند. استفاده از واژه‌های "سفله" و "دونان" نشان از ناامیدی و یأس شاعر از شرایط موجود دارد.

در بیت‌های پایانی، شاعر به توصیف آرزوهای خود می‌پردازد. او آرزو دارد که بتواند هدایایی برای معشوق خود بفرستد و در کنار او باشد. همچنین، شاعر به موضوعی جالب اشاره می‌کند و آن کشیدن دندان است که باعث شده تا شب‌ها از درد بی‌خواب شود. این موضوع بهانه‌ای می‌شود تا شاعر به صورت کنایی به درد دل خود با معشوق بپردازد.