سوفیانیوز
سوفیانیوز: شهریار در غزل "سه تار من"، با زبانی شیوا و احساسی، درد دل خود را با سازش بیان می‌کند. او از ساز سه تار به عنوان همدمی وفادار در شب‌های تاریک یاد می‌کند که در غم‌هایش او را تنها نمی‌گذارد. شاعر با توصیف زیبایی‌های ساز و نوازش آن، به گذشته و خاطرات خوش خود بازمی‌گردد و از دوری یار و بی‌وفایی او سخن می‌گوید.
به گزارش سرویس هنر پایگاه خبری سوفیانیوز، استاد سید محمدحسین بهجت تبریزی، مشهور به شهریار، یکی از ستارگان درخشان آسمان شعر و ادب فارسی است. اشعار او، چه به زبان شیرین فارسی و چه به زبان دلنشین ترکی آذربایجانی، آینه‌ای تمام‌نما از احساسات لطیف، دردهای مشترک انسان و زیبایی‌های طبیعت است. شهریار با زبانی ساده و شیوا، عمق وجود انسان را لمس می‌کند و به بیان لطیف‌ترین احساسات و مفاهیم می‌پردازد.
یکی از ویژگی‌های بارز شعر شهریار، سادگی و روانی آن است. او با استفاده از واژگان رایج و تعبیرات ساده، مفاهیم عمیق را به زیبایی هرچه تمام‌تر بیان می‌کند. اشعار او، هم برای عامه مردم قابل فهم است و هم برای اهل ادب و دانش، حاوی نکات ظریف ادبی و هنری است. شعر شهریار، علاوه بر زیبایی‌های ظاهری، از عمق و معنای فلسفی نیز برخوردار است و به مسائل اجتماعی و انسانی نیز می‌پردازد.
شهریار در سرودن انواع قالب‌های شعری مهارت داشت و در هر کدام از آن‌ها آثاری ماندگار خلق کرد. از جمله آثار مشهور او می‌توان به مثنوی حیدربابا سلام، غزل‌های عاشقانه و اجتماعی، و قصاید بلند و حماسی اشاره کرد. اشعار شهریار، در طول سال‌ها، مورد توجه بسیاری از شاعران و ادبا قرار گرفته است و به عنوان الگویی برای شاعران جوان شناخته می‌شود.
در مجموع، استاد شهریار یکی از بزرگ‌ترین شاعران معاصر ایران است که آثار او، همچنان پس از گذشت سال‌ها، طراوت و تازگی خود را حفظ کرده است. اشعار شهریار، به عنوان میراثی گران‌بها، به نسل‌های آینده منتقل خواهد شد و همواره مورد توجه و علاقه دوستداران شعر و ادب خواهد بود.
برای مطالعۀ مطالب بیشتر در حوزۀ هنر بر روی این لینک کلیک فرمایید.
