(ویدئو) اعتراف تکان‌دهنده استاد فرشچیان درباره خلق بهترین اثرش؛ یک نیروی غیبی...

به گزارش سرویس چندرسانه‌ای پایگاه خبری سوفیانیوز، کمتر ایرانی‌ای است که با هنر مسحورکننده استاد محمود فرشچیان آشنا نباشد. تابلوهای او نه فقط نقاشی، که روایتی زنده از فرهنگ، ادبیات و مذهب این سرزمین هستند. در میان تمام آثار برجسته او، یک شاهکار بیش از همه در حافظه جمعی ما حک شده است؛ تصویری که اندوه و شجاعت را در هم می‌آمیزد و دل هر بیننده‌ای را به لرزه درمی‌آورد. اما پشت این اثر عالم‌گیر، رازی نهفته است؛ رازی از جنس الهام و یک مکاشفه شخصی.

بسیاری تابلوی «عصر عاشورا» را به عنوان مشهورترین و تأثیرگذارترین اثر استاد فرشچیان می‌شناسند. تصویری از اسب امام حسین (ع) که بی‌سوار و با یال‌های آغشته به خون، به سوی خیمه‌ها بازمی‌گردد و زنان و کودکانی که با دیدن این صحنه، ماتم‌زده و پریشان شده‌اند. اما سوال اینجاست که این اثر جاودانه چگونه خلق شد؟

روزی که قلم در دست استاد لرزید

داستان به ظهر عاشورای سال 1355 بازمی‌گردد. استاد فرشچیان، همانطور که خود روایت کرده، در آن روز حال خوشی نداشته و دچار نوعی بی‌قراری بوده است. مادر ایشان با مشاهده حال فرزند، به او پیشنهاد می‌کند که برای آرامش دل، قلم به دست بگیرد و اثری مرتبط با این روز بزرگ خلق کند.

استاد می‌گوید: «قلم را برداشتم و تابلوی «عصر عاشورا» را شروع کردم. تمام جزئیات، از اسب بی‌سوار گرفته تا چهره‌های پریشان اهل بیت، گویی خودشان بر روی بوم جاری می‌شدند.» این صرفاً یک نقاشی نبود، بلکه یک الهام آنی و یک ارتباط روحی عمیق بود که در آن لحظات بر هنرمند چیره شد.

رازی که در جزئیات نهفته است

راز بزرگ این تابلو، نه در یک نکته فنی پیچیده، بلکه در همین داستان تولد آن است. این اثر، حاصل یک سفارش یا یک برنامه از پیش تعیین‌شده نبود، بلکه نتیجه یک جوشش درونی و حال و هوای معنوی‌ای بود که استاد فرشچیان در آن عصر تجربه کرد. به همین دلیل است که هر جزء از این تابلو، از نگاه غم‌بار اسب تا دستان به آسمان بلند شده زنان، حسی از واقعیت و صداقت را به بیننده منتقل می‌کند.

این تابلو یادآور آن است که گاهی بزرگ‌ترین آثار هنری، نه از تکنیک صرف، که از دلی شکسته و روحی بی‌قرار متولد می‌شوند؛ رازی که حالا ارزش این شاهکار ملی را برای ما دوچندان می‌کند.