رودکی، شاعری که شعرش از شمشیر برنده‌تر بود / نابغه‌ای که با جادوی کلماتش، پادشاه را بدون کفش به بخارا کشاند + ویدئو

به گزارش سرویس چندرسانه‌ای پایگاه خبری ساعدنیوز، تاریخ پرفراز و نشیب ایران و جهان، همواره شاهد دگرگونی‌هایی بوده که نه با شمشیر و طلا، بلکه با قدرت کلمات و هنر خلق شده‌اند. این روایت، داستان زندگی یکی از برجسته‌ترین چهره‌های ادبیات فارسی، رودکی سمرقندی است؛ شاعری نابغه که با نبوغ خود، مسیر تاریخ را تغییر داد.

رودکی که در روستایی در سمرقند به دنیا آمد، در سن هشت‌سالگی حافظ کل قرآن شد و با استعداد فوق‌العاده‌اش در شعر و موسیقی، به سرعت مورد توجه دربار قرار گرفت. او به مقام سلطان‌الشعرای دربار سامانی رسید و همه چیز برای شکوفایی استعدادهایش فراهم بود.

او در دوران شکوه خود، حدود یک میلیون و سیصد هزار بیت سرود و با دیوان اشعار فارسی خود، پایه‌گذار شعر نوین فارسی شد. او همچنین توانست قالب شعری رباعی را احیا کند که تا به امروز در ادبیات فارسی جایگاه ویژه‌ای دارد.

شهرت و نفوذ رودکی تا آنجا پیش رفت که در یکی از داستان‌های مشهور تاریخی، زمانی که شاه سامانی به مدت چهار سال در هرات اقامت داشت و لشکریانش از فراق خانواده دلتنگ بودند، رودکی تنها با خواندن یک شعر حماسی و عاشقانه، یعنی بوی جوی مولیان آید همی، چنان شور و اشتیاقی در قلب شاه پدید آورد که او بی‌درنگ و بدون کفش، سوار بر اسب به سمت بخارا شتافت. این داستان نشان می‌دهد که چگونه قدرت هنر و ادبیات می‌تواند بر اراده پادشاهان نیز غلبه کند و رویدادهای تاریخی را تغییر دهد.

در پایان زندگی، رودکی پس از سال‌ها خدمت و درخشش، بنا به دلایلی که برخی آن را به حسادت درباریان و برخی دیگر به تغییر مذهب او نسبت می‌دهند، نابینا شد و به تنهایی به روستای خود بازگشت. اما میراث او برای همیشه زبان و ادبیات فارسی را زنده نگه داشت و بر شاعران بزرگی همچون مولوی و حافظ تأثیری عمیق گذاشت.

رودکی با اینکه در پایان عمر به تنهایی و تاریکی فرو رفت، اما نور کلامش تا ابد بر آسمان ادب فارسی درخشید. او به ما آموخت که قدرت واقعی در قلم، در صدا و در میراثی است که از خود به جای می‌گذاریم، نه در شمشیر و تاج.