(ویدئو) کشف نادرترین جواهر هخامنشی؛ عصای طلایی داریوش، نماد قدرت ایران باستان

به گزارش سرویس چندرسانه‌ای پایگاه خبری سوفیانیوز، داریوش بزرگ را می‌توان به حق یکی از باهوش‌ترین و برترین نوابغ عصر باستان در تثبیت قدرت و گسترش امپراتوری آسیا نامید. او، شاهنشاه هخامنشی، در دوران سلطنت خود (522 تا 486 پیش از میلاد)، نه تنها مرزهای ایران را به اوج وسعت خود رساند، بلکه با اقدامات مدیریتی بی‌نظیر، بنیان یک امپراتوری دوام‌آور را بنا نهاد.

یکی از مهم‌ترین اقدامات داریوش هخامنشی در زمان سلطنت خود، تثبیت مصر به عنوان یکی از استان‌های (ساتراپی‌های) قدرتمند ایران بود. این اقدام، علاوه بر اهمیت سیاسی و اقتصادی، نشان از دیدگاه استراتژیک او در کنترل شاهراه‌های حیاتی و مناطق ثروتمند داشت. در دوران سلطنت او، امپراتوری هخامنشی به اوج قدرت و شکوه رسید و تمدن پارسی به عنوان یک قدرت جهانی غیرقابل انکار شناخته شد.

از داریوش بزرگ آثار و کتیبه‌های تاریخی بسیاری به جا مانده که نشان از تثبیت قدرت سیاسی و اقتصادی در ایران در زمان او دارد. در میان این اسناد، داریوش بزرگ اولین پادشاه ایران باستان است که وقایع دوران سلطنت خود و حتی قبل از به تخت نشستن خود را در کتیبه‌های مختلف، بخصوص کتیبه مشهور بیستون، ثبت کرده است. او با این کار، هر محققی را از وقایع قرن ششم و پنجم پیش از میلاد و قبل از آن آگاه ساخته و خود را به عنوان بزرگترین پادشاه زمان خود در جهان باستان معرفی می‌کند.

عصای داریوش: نماد ملموس فرمانروایی

یکی از اشیاء بسیار مهمی که از آن دوران به جا مانده، عصای سلطنتی داریوش یکم است. این عصا، که قطعاتی از آن در موزه‌ها نگهداری می‌شود (مانند قطعه‌ای از جنس طلا و با تزئیناتی از سنگ لاجورد که به عصای درباری هخامنشی منسوب است)، صرفاً یک ابزار کمکی نبوده، بلکه نماد ملموس قدرت، پادشاهی و فرمانروایی بود. در نقوش برجسته تخت جمشید، به‌ویژه در صحنه بار عام، داریوش را می‌توان دید که در یک دست گل نیلوفر و در دست دیگر عصای بلند شاهی را گرفته است. این عصای بلند با قبه‌ای مدور در بالای آن، نشانه‌ای از اقتدار و جایگاه رفیع پادشاه در برابر درباریان و مردمان امپراتوری بود. عصای داریوش، به عنوان یک میراث مادی، مکمل کتیبه‌های او به عنوان میراث نوشتاری، و تأکیدی بر این حقیقت است که داریوش اول، فرمانروایی لایق نام «بزرگ» بود که آسیا را تحت یک پرچم متحد کرد.