سوفیانیوز
سوفیانیوز: استاد شهریار در پاسخ به نامه‌ای که پس از سال‌ها از عشق دوران جوانی خود دریافت می‌کند، شعر تأثیرگذاری می‌سراید. در این شعر، او خاطرات گذشته و عشق از دست رفته را با احساسی عمیق و اندوهی ماندگار به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که این عشق همچنان در دل او جای دارد.
به گزارش سرویس هنر پایگاه خبری سوفیانیوز، سال‌ها از نخستین دلدادگی استاد شهریار می‌گذشت که نامه‌ای از عشق دوران جوانی‌اش به دستش رسید؛ نامه‌ای که یادآور خاطرات شیرین و دردناک آن روزها بود. این نامه نه تنها استاد را به گذشته بازگرداند، بلکه او را بر آن داشت تا در پاسخ، شعری سرشار از احساس و عاطفه بسراید و تمام آنچه از عشق در دلش مانده بود، به کلام درآورد.
در شعر، شهریار با زبانی شیوا و لطیف از اندوه دوری و حسرت وصالی که هرگز به سرانجام نرسید، سخن می‌گوید. او از روزهای جوانی و امیدهایی که به دل داشت، یاد می‌کند و مخاطب را در جریان احساسات پرفراز و نشیب خود قرار می‌دهد. گویی هر واژه شعری، نقبی به عمق قلب او می‌زند و دلتنگی‌های فروخورده‌اش را نمایان می‌سازد.
این اثر شهریار، یادآور پیوندهای عمیقی است که گذر زمان قادر به گسستن آنها نیست. او در این شعر نه تنها از عشق قدیمی‌اش بلکه از ناپایداری زندگی و افول روزهای جوانی نیز سخن می‌گوید. به این ترتیب، این شعر به یک عاشقانه جاودانه تبدیل شده است؛ پیامی برای همه عاشقانی که در طول عمرشان، عشق را به‌عنوان احساسی ماندگار در دل نگه می‌دارند.
