سوفیانیوز
سوفیانیوز: اختلال طیف اوتیسم اصطلاحی است که برای گروهی از اختلالات موثر در رشد مغز به کار برده می‌شود. اوتیسم در واقع یک اختلال خاص است و کسی که به این بیماری مبتلا می‌شود ممکن است انسانی با هوش و توانایی خاص باشد. البته این توانایی خاص بودن به شیوه‌های گوناگون بروز می‌کند.
مبتلایان به انواع طیف اوتیسم عملکرد بسیار بالایی در زندگی دارند. 70 % هوش افراد معمولی را افراد مبتلا به اوتیسم دارا می‌باشند. آنان می‌توانند فعالیتهای مغزی خود را تا حد زیادی درست انجام دهند.
این افراد به دلیل نوع بیماری که دارند در ارتباط و تعامل با دیگران دچار مشکل می‌شوند و رفتار غیر عادی و کلیشه‌‌ای از خودشان نشان می‌دهند. عده‌ای تصور می‌کنند کودکان دچار اوتیسم توانایی و هوش کافی برای انجام فعالیت روزمره را ندارند. اما این تصور بسیار اشتباه است.
در بروز اختلال‌ها، ژنتیک نقش بسیار مهمی دارد. رابطه میان اوتیسم و معلولیت یک رابطه نامشخص است در بیشتر مواقع 70 درصد افرادی که به اوتیسم مبتلا هستند دچار معلولیت ذهنی می‌شوند. ژن‌هایی که با این نوع اختلال ارتباط دارند، ممکن است با عملکرد هوش بالا در ارتباط باشند.
اما عده‌ای دیگر از هوش غیر کلامی بسیار بالایی برخوردار هستند که به کمک این هوش و مهارت‌های استدلال می‌توانند مشکلات پیچیده را حل کنند.
کودکان اوتیسم دارای هوش طبیعی برتر از دیگران هستند. محققان به این نظریه رسیدند که عوامل خطرناک ژنتیکی با اوتیسم ارتباط مثبت دارد و توانایی شناختی علمی، حافظه منطقی و هوش کلامی را برای کودکان به همراه خواهد داشت.
اوتیسم به شکل‌های مختلف بر کودکان و بزرگسالان تاثیر می‌گذارد. اما ما می‌توانیم گاهی بر این مشکلات با ایجاد تغییرات کوچک غلبه کنیم و این امکان را فراهم کنیم تا کودکان و بزرگسالان به یادگیری بپردازند.
مشکل در برقراری ارتباط با دیگران و انجام دادن حرکات تکراری مانعی بزرگ برای یادگیری کودکان اوتیسم نیست، زیرا آنها به کمک خانواده می‌توانند هر آن چه که به آن علاقه دارند را یاد بگیرند.
افزایش ضریب هوشی کودکان اوتیسم بیشتر از هر چیز دیگری نیاز به حمایت و پشتیبانی دارند. اگر خانواده این کودکان در همه شرایط آنها را یاری کنند، می‌توانند کودک بیمار خود را به یک نابغه تبدیل کنند.
اگر کودکان در محیطی قرار گیرند و با دیگران ارتباط برقرار کنند مانع از دلسرد شدن آنها می‌شود و به این باور و درک می‌رسند که دیگران آنها را می‌فهمند و درک درستی از آنها دارند.
اگر کودکان یا بزرگسالان که دچار اوتیسم هستند در شرایطی قرار گیرند که حسی بدی نسبت به افراد جامعه داشته باشند این بیماری شدیدتر می‌شود و بیشتر بر آنها غلبه می‌کند.
کسی که به عنوان یک دانشمند در علم ریاضی شناخته می‌شود به طور یقین فردی باهوش است و حتی افرادی که به ریاضی علاقه‌مند هستند به عنوان افراد با هوش شناخته می‌شوند. کودکان دچار اوتیسم دارای مهارت بالایی نسبت به همسالان خود در درس ریاضی می‌باشند. آنها دارای ضریب هوشی متوسط در تست‌های ریاضی هستند و نسبت به سایر کودکان بهتر عمل می‌کنند.
با توجه به فعالیتهای منطقه‌‌ای خاص در مغز و با شناخت چهره و اشیای بصری، متوجه شدیم که مهارت ریاضی کودکان مبتلا به اوتیسم بسیار بالا است. آنها به راحتی می‌توانند نسبت به همسالان خود مسائل ریاضی را حل کنند، حتی می‌توانند صفحات زیادی از حل مسائل ریاضی را در ذهن خود جای دهند.
بسیاری از آنها زمانی که تاریخ تولد خود را برایشان بیان می‌کنیم دقیقا به ما می‌گویند در آن سال در چه روزی به دنیا آمده‌ایم. ضریب هوشی کودکان اوتیسمی بسیار بالا است.
آنها در ضرب، جمع و تفریق اعداد ریاضی دو رقمی، سه رقمی و حتی گاهی بیشتر از سه رقم بسیار موفق هستند. در واقع آنها دارای ضریب هوشی بسیار بالایی هستند و حتی می‌توانند با تمرین و تکرار این ضریب هوشی را به مرحله بالاتر برسانند. کودکان مبتلا به اوتیسم کمتر از افراد معمولی به چهره دیگران توجه می‌کنند، زیرا بخشی از مغز هر انسانی مربوط به شناخت چهره است در صورتی که در این افراد آن بخش از مغز به انجام فعالیتهای ریاضی می‌پردازد.
گاهی این کودکان به دلیل بدخلقی‌هایی که دارند بسیار تعجب آور و کلافه کننده می‌شوند و خانواده آنها قادر به نگه داری آنها نمی‌باشند. عده‌ای از خانواده‌ها به دلیل وضعیت کودکان‌شان حاضر به نگه‌داری از آنها نیستند و آنها را به بهزیستی می‌سپارند.
اما این کودکان به کمک خانواده می‌توانند به موفقیت بالاتری همانند، یک فرد نابغه برسند. انسان‌ها با نبوغ متولد می‌شوند پس یک کودک 6 ساله با تمرین و تکرار موسیقی نمی‌تواند در آن نابغه شود.
ضریب هوشی کودکان اوتیسم بسیار بالا است، زیرا دارای ذهنی فعال هستند و می‌توانند اطلاعات را در ذهن خود به صورت فعال نگه دارند تا آنها را پردازش کنند. انسان‌های عادی دارای حافظه کاری و فعالیتی محدودی هستند. در صورتی که ذهن کودکان اوتیسم هیچ گونه محدودیتی ندارد.
انسان‌های عادی به طور متوسط می‌توانند 7 عدد را در ذهن خود نگه دارند. به همین علت است که بیشتر شماره‌های تلفن 7 رقمی است.
اما افراد نابغه چیزهای بیشتری را در ذهن خود نگه می‌دارند و یا به خاطر می‌سپارند. آن ها به کمک این اطلاعات می‌توانند محاسبات زیادی را انجام دهند که هر کدام از ما توانایی انجام آن را نداریم. این توانایی می‌تواند در پردازش و نگه‌داری مقدار زیادی اطلاعات کلامی و غیر کلامی انسان‌ها را یاری کند.
برخی از این کودکان دارای جزایر هوشی می‌باشند. پس به راحتی می‌توانند با تمرین و تکرار در مدارس عادی و استثنایی به یادگیری بپردازند و جذب گروه‌‌های توان بخشی شوند.
این کودکان بهتر است به یادگیری چیزهای جدید و مهارت‌های تازه در مدارس عادی بپردازند و در آن جا رشد کنند. زمانی که یک کودک اوتیسم را وارد مدرسه عادی می‌کنیم، توانایی‌های جدید را در افراد یا کودکان هم سن و سال خود می‌بیند و به دلیل بالا بودن ضریب هوشی کودکان اوتیسمی، این کودکان قادر خواهند بود تا آن توانایی‌ها را از کودکان دیگر یاد بگیرند.
یک پنجم افراد مبتلا به اوتیسم عملکرد و بهره هوشی نرمال دارند و نیمی از آنها دارای بهره هوشی متوسط و بسیار بالاتری از متوسط می‌باشند.
این کودکان که دچار اوتیسم هستند، توانایی پردازش دیداری بهتری نسبت به مهارت زبانی دارند آنها می‌توانند اجسام را در زاویه‌های مختلف تجسم کنند و به دیدگاه‌های متفاوتی بپردازند.
پس هر چه مهارت دیداری قوی‌تر باشد کودکان در مرحله بالاتری برای آموزش و یادگیری توسط معلمان و خانواده‌ها قرار می‌گیرند.
خانواده کودکان دچار اوتیسم در برقراری ارتباط عاطفی و صحیح با فرزندان خود دچار مشکل می‌شوند. به طوری که گاهی نمی‌توانند نیاز کودکان خود را برطرف کنند.
در کودکان مبتلا به اوتیسم شرایط کافی برای بیان نیازها وجود ندارد. در نتیجه کودکان دچار اوتیسم به ناکامی و یاس می‌رسند و آنها در دنیای بسته و محدود شده خود باقی می‌مانند. این کودکان در هر شرایط تفاوت‌های موجود در خود را نسبت به دیگران می‌فهمند و سعی می‌کنند تنها بمانند.
آنها هیچ گاه متحول و شکوفا نمی‌شوند. گاهی این نیازها و خواسته‌های آنها به دلیل نداشتن قدرت کلامی برآورده نمی‌شود. کودکان اوتیسم بیشتر با حالت اشاره و نگاه به خانواده خود خواسته‌ها و نیازهای خود را بیان می‌کنند.
گاهی خانواده‌ها نمی‌توانند برداشت درستی از حس دیداری و یا اشاره آنها داشته باشند و در این حالت است که خانواده و کودک هر دو دچار نا امیدی می‌شوند.
