ویدئو/ از معابد باستانی تا طراحی‌های مینیمالیستی مدرن/ تکنیک Kurimono و هنر نجاران ژاپنی در خلق ساختارهای مقاوم و ماندگار بدون میخ و چسب
سوفیانیوز: تکنیک Kurimono در نجاری ژاپنی، روشی سنتی و دقیق برای اتصال قطعات چوب بدون استفاده از میخ یا پیچ است که برای ساخت مبلمان و سازه‌های مقاوم به کار می‌رود. این روش از دقت بالا و مهارت نجاران بهره می‌گیرد و ساختارهای زیبا، مستحکم و سازگار با طبیعت را خلق می‌کند.
به گزارش سرویس هنر پایگاه خبری سوفیانیوز، تکنیک نجاری ژاپنی Kurimono یکی از قدیمی‌ترین و پیچیده‌ترین روش‌های کار با چوب در ژاپن است که برای ساخت اتصالات و قطعات مختلف بدون استفاده از میخ یا پیچ مورد استفاده قرار می‌گیرد. این تکنیک مبتنی بر مهارت‌های دقیق برش، شیارزنی و طراحی اتصالات چوبی است که به هم وصل شده و یک ساختار قوی و پایدار ایجاد می‌کند. در Kurimono، نجارها از ابزارهای سنتی ژاپنی مانند اره‌های نازک، مغار و چکش‌های کوچک استفاده می‌کنند تا بخش‌های مختلف چوب را به طور دقیق با یکدیگر درآمیزند و به هم قفل کنند.
این تکنیک که به طور ویژه در ساخت مبلمان، پارتیشن‌ها، سقف‌ها و سازه‌های بزرگ مانند معابد و پل‌ها به کار می‌رود، میراثی از دقت و زیبایی‌شناسی ژاپنی است. در این روش، اتصالات به شکلی طراحی می‌شوند که قطعات چوب در هم قفل شوند و تحت فشار یا تنش باز نشوند، بدون اینکه نیاز به مواد خارجی مانند فلز یا چسب داشته باشند. این کار نیازمند دقت بالا، اندازه‌گیری دقیق و تجربه زیاد است و همچنین به دلیل پیچیدگی، توسط هنرمندان و نجاران ماهر و باتجربه انجام می‌شود.
Kurimono به دلیل انعطاف‌پذیری بالا و استحکام ساختاری آن، به خوبی در برابر زلزله و تغییرات آب و هوایی مقاوم است، به همین دلیل در سازه‌های تاریخی ژاپنی به کار رفته و هنوز هم پابرجا است. این روش همچنین به چوب اجازه می‌دهد که به طور طبیعی با تغییرات دما و رطوبت محیط، منبسط و منقبض شود، بدون اینکه به ساختار آسیبی وارد شود. استفاده از این تکنیک، علاوه بر کیفیت فنی، به آثار ساخته شده با این روش حالتی طبیعی و زیبا می‌بخشد.
تکنیک Kurimono در عین حال که به تاریخ پیوند خورده، همچنان در جهان مدرن نیز محبوبیت دارد و در طراحی‌های نوین و مینیمالیستی نیز جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده است. نجاران امروزی از Kurimono الهام می‌گیرند تا مبلمان و اشیایی خلق کنند که ظاهری ساده اما پیچیدگی‌های فنی درونی دارند. به این ترتیب، این تکنیک نه‌تنها به عنوان یک هنر تاریخی، بلکه به عنوان روشی پایدار و سازگار با محیط‌زیست نیز ارزشمند شناخته می‌شود.
