(ویدیو) صدای مخملین استاد رضوی؛ جایی که غزل حافظ به جان می‌نشیند

به گزارش سرویس چندرسانه‌ای پایگاه خبری سوفیانیوز، غزل شماره 357 دیوان حافظ، یکی از عمیق‌ترین و زیباترین سروده‌های لسان‌الغیب است. آنجا که پیرِ رندِ شیراز، نه در صومعه و مسجد، بلکه در «خرابات مغان» تجلی نور الهی را جستجو می‌کند. اما آنچه لذت شنیدن این ابیات را دوچندان می‌کند، همنشینی این کلمات با صدای مخملین و استثنایی استاد بهروز رضوی است.

چرا این دکلمه ماندگار است؟

استاد بهروز رضوی با درک درست از ضرب‌آهنگ شعر و تکیه‌های کلامی، معنای نهفته در پسِ استعارات حافظ را به گوش شنونده می‌رساند. در این ویدیو، شما تنها یک شعر نمی‌شنوید؛ بلکه سفری معنوی را تجربه می‌کنید که در آن:

• نور خدا در میان کلمات متجلی می‌شود.

• تواضع و رندی حافظ با لحنی مقتدر اما آرام بیان می‌گردد.

• موسیقی متن و سکوت‌های به‌جا، فرصتی برای تامل در هر بیت فراهم می‌آورد.

«در خراباتِ مُغان نورِ خدا می‌بینم / این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم»

ابیات محوری این غزل:

در این اجرا، فراز و فرود صدای استاد در بیاتی همچون «دوستان عیبِ تَرَک‌مستیِ مستوری مکنید / کز میانِ جِرس این رمز و آوا می‌بینم»، لرزه بر دل هر مشتاق ادبیات می‌اندازد. اگر به دنبال لحظاتی برای خلوت با خود و بازیابی آرامش هستید، این ویدیو بهترین انتخاب شماست.