(ویدیو) نگاهی به محیط دانشگاه علم و صنعت ایران/ مرکز شکوفایی استعدادهای علمی و تحقیقات کاربردی و پرورش نخبگان در ایران

به گزارش سرویس چندرسانه‌ای پایگاه خبری سوفیانیوز، این بنا در سال 1308شمسی در دوره پادشاهی پهلوی اول (رضاشاه) با مساحت 42 هکتار (420 هزار مترمربع)، در موقعیت شمال شرقی (منطقه 4) تهران بنا شد. پردیس اصلی دانشگاه علم و صنعت در شهر تهران و شعبه‌های آن در بهشهر، دماوند و شهرضا قرار دارند. در سال 2015 میلادی این دانشگاه به همراه دانشگاه صنعتی شریف؛ دو دانشگاه ایرانی حاضر در جمع 60 دانشگاه برتر آسیا بودند. رتبه‌بندی QS در سال 2016 ، دانشگاه علم و صنعت ایران را به‌عنوان اولین دانشگاه برتر ایران معرفی کرده است.

دانشگاه علم و صنعت ایران، تنها و اولین دارندهٔ دانشکدهٔ مهندسی راه‌آهن در خاورمیانه و دانشکده ی مهندسی خودرو در ایران است ؛ همچنین اولین دانشگاه صنعتی ایران است که دارای دانشکده ی معماری و شهرسازی بود. علاوه بر آن، این دانشگاه تنها دانشگاه صنعتی در ایران است که به‌طور تخصصی به رشته توسعه اقتصادی و برنامه‌ریزی می پردازد. همچنین پروژه‌های روز دنیا، طراحی ماهواره نوید، ظفر علم و صنعت، پروژه سپر ملی دفاع سایبری، طراحی موتور هواپیماهای جت و طراحی پلتفرم ملی خودرو کلاس B، از برنامه‌های ویژه این دانشگاه محسوب می‌شوند. دانشگاه علم و صنعت اولین دانشگاه در ایران است که ماهواره ی دانشجویی موفق ساخته است.

در سال 1402، حدود 10800 دانشجو در مقاطع مختلف کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری در رشته‌های مختلف مهندسی و علوم پایه (42 رشته تخصصی)، در این دانشگاه مشغول به تحصیل بوده‌اند.این دانشگاه در مقطع پسادکتری نیز محقق می‌پذیرد و دانش‌آموختگان این دانشگاه سهم عظیمی از نخبگان اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی کشور را تشکیل می دهند.

تاریخچه

دانشگاه علم و صنعت ایران یا به اختصار «دانشگاه صنعتی ایران»، در سال 1344 تأسیس شد که اولین دانشگاه تخصصی علوم و فناوری در ایران بود.

این مکان، در ابتدا مدرسه‌ای آلمانی بود که در زمان قاجار در تهران تأسیس شد. این مدرسه ماهیانه از دولت ایران مبلغ هزار تومان به عنوان کمک دریافت می‌کرد. درجریان وقایع جنگ جهانی اول این مدرسه تعطیل شد. در سال 1300 خورشیدی مجلس شورای ملی با تصویب قانونی، مقرر نمود سالیانه دوازده هزار تومان به عنوان کمک مالی به این مدرسه پرداخت شود تا این مدرسه دوباره بازگشایی گردد. وزارت معارف با سفارت آلمان مذاکره کرد که مدرسه آلمانی تبدیل به مدرسه صنعتی شود؛ و در شهریور سال 1301، با تصویب لایحه‌ای در مجلس، کمک خود را به این مدرسه به میزان سالیانه بیست هزار تومان افزایش داد.

وزارت معارف برای راه‌اندازی مدرسه صنعتی در سال 1303، فردی به نام «هانری اشترونک» را از آلمان با حقوق سالیانه چهار هزار تومان دعوت به کار کرد که حقوق او در سال 1306 به 4800 تومان افزایش یافت. این مدرسه در اواسط آبان 1303 گشایش یافت. سال بعد یک معلم نجاری به نام «مایر» و یک معلم آهنگری به نام «هِس» هرکدام با حقوق ماهیانه 180 تومان از آلمان استخدام شدند. این دو نفر ماشین‌آلات لازم برای کارگاه‌های مدرسه را نیز خریداری و وارد کردند.[16] حقوق این دو معلم از سال 1306 به سالی چهار هزار تومان افزایش یافت. در همین سال و با همین حقوق یک معلم مهندسی ماشین‌آلات و ریاضیات عالیه و یک استادکار دیگر آهنگری با حقوق ماهی 150 تومان از خارج استخدام شدند.

نام مدرسه صنعتی آلمانی در سال 1308 به «هنرسرای عالی» تغییر یافت و محل آن در خیابان قوام‌السلطنه(سی تیر کنونی) بود. بر سر اداره این مدرسه همیشه میان نهادهای دولتی اختلاف بود. هنرسرا از سال 1327 زیر نظارت وزارت اقتصاد ملی رفت.هنرسرا در دو رشته مهندسی شیمی و مهندسی برق و مکانیک دانشجو می‌پذیرفت و تا پیش از ملی شدن نفت، شرکت نفت ایران و انگلیس مهندسان خود را از میان دانش‌آموختگان این مؤسسه استخدام می‌کرد. ملی شدن نفت سبب افول هنرسرا شد.

در پاییز سال 1332، وزارت اقتصاد ملی تصمیم گرفت هنرسرا را به دانشکده نفت تبدیل کند؛ اما سال بعد به ابتکار رضا جعفری، وزیر فرهنگ، این تغییر کاربری منتفی شد و دانشکده نفت به آبادان انتقال‌یافت. مدرسه صنعتی آلمان یا همان هنرسرا از سال 1336، با اعمال تغییراتی به محل فعلی دانشگاه صنعتی امیرکبیر انتقال یافت و با نام «انستیتوی فناوری تهران (TIT)» به فعالیت خود ادامه داد. در سال 1341 بار دیگر این مؤسسه دستخوش تحولاتی شد و ساختمان آن به شمال شرق تهران به زمینی با مساحت 420 هزار مترمربع (42 هکتار) در منطقهٔ نارمک انتقال یافت. از آن زمان به بعد هدف اصلی در نظر گرفته‌شده برای آن، تربیت دبیر فنی برای تأمین نیروی آموزشی لازم برای هنرستان‌های صنعتی بود. در سال 1351 هنرسرای عالی به «دانشکدهٔ علم و صنعت ایران» تغییر نام داد و در نهایت در سال 1357 و پس از انقلاب 57، وزارت علوم و آموزش عالیِ وقت، نام آن را به «دانشگاه علم و صنعت ایران» تغییر داد.

در طول سال‌های پیش از انقلاب اسلامی، دانشگاه عِلم و صنعت ایران به‌عنوان یکی از مهم‌ترین دانشگاه‌های کشور، برای آموزش مهندسان و فن‌آوران در رشته‌های مختلف از جمله مهندسی برق، مهندسی مکانیک، مهندسی شیمی، مهندسی مواد و … شناخته می‌شد. بعد از انقلاب اسلامی در ایران، دانشگاه علم و صنعت ایران نیز تحت تأثیر تغییراتی قرار گرفت و به‌عنوان یکی از مراکز آموزشی معتبر کشور به فعالیت خود ادامه داد. در حال حاضر، دانشگاه علم و صنعت ایران با داشتن بیش از 10000 دانشجو و استادان بَرجسته، به عنوان یکی از برترین دانشگاه‌های ایران در زمینه‌های مختلف شناخته می‌شود.