آنچه در پیری حسرتش را خواهید خورد؛ نگاهی روان‌شناختی به این موضوع

رایج‌ترین حسرت‌های دوران پیری از منظر روانشناختی

تحقیقات و مشاهدات بالینی روانشناسان و مراقبین سالمندان، مجموعه‌ای از حسرت‌های مشترک را در میان افراد در پایان عمر نشان می‌دهد:

1. کاش شجاعت زندگی کردن برای خودم را داشتم، نه آنطور که دیگران از من انتظار داشتند

این شایع‌ترین حسرت است. بسیاری از افراد در پایان عمر متوجه می‌شوند که به دلیل ترس از قضاوت دیگران، فشارهای اجتماعی یا انتظارات خانواده، رؤیاهای شخصی خود را نادیده گرفته‌اند. از دیدگاه روانشناسی، این حسرت با سرکوب "خود واقعی" و عدم تحقق پتانسیل‌های فردی در ارتباط است که منجر به احساس پوچی و پشیمانی عمیق در سالمندی می‌شود.

2. کاش آنقدر سخت کار نکرده بودم

این حسرت به خصوص در میان مردانی که بخش عمده‌ای از عمر خود را وقف کار کرده‌اند، رایج است. آن‌ها افسوس می‌خورند که لحظات طلایی رشد فرزندان، همراهی با همسر و بودن در کنار عزیزانشان را به بهای موفقیت شغلی از دست داده‌اند. این موضوع به اهمیت تعادل میان کار و زندگی و تأثیر آن بر روابط عاطفی و سلامت روان اشاره دارد.

3. کاش شجاعت بیان احساساتم را داشتم

بسیاری از افراد برای حفظ آرامش یا جلوگیری از تعارض، احساسات واقعی خود را سرکوب می‌کنند. این سرکوب هیجانی در طولانی مدت منجر به ایجاد روابط سطحی و احساس عدم صمیمیت واقعی می‌شود. در دوران پیری، فرد حسرت می‌خورد که چرا عشق، قدردانی و یا حتی ناراحتی خود را به موقع و به شکلی سالم ابراز نکرده است.

4. کاش ارتباطم را با دوستانم حفظ کرده بودم

با درگیر شدن در روزمرگی‌های زندگی، بسیاری از دوستی‌های قدیمی به فراموشی سپرده می‌شوند. تحقیقات روانشناسی نشان می‌دهد که روابط اجتماعی قوی، یکی از مهم‌ترین عوامل خوشبختی و طول عمر است. در سالمندی، افراد به ارزش بی‌بدیل این روابط پی می‌برند و از غفلتی که در حق دوستانشان کرده‌اند، احساس پشیمانی می‌کنند.