سوفیانیوز
سوفیانیوز: در میان گنجینه‌های ادب پارسی، اثری درخشان همچون الماسی کمیاب می‌درخشد که هر نگاه به آن، معنایی تازه را آشکار می‌سازد. این اثر بی‌همتا چیزی نیست جز کتاب مثنوی معنوی، شاهکار جاودانه‌ی مولانا جلال الدین محمد بلخی که در قرن هفتم هجری سروده شده است. این کتاب شعر ارزشمند، شامل شش دفتر و حدود 26,000 بیت است.
به گزارش سرویس علم و فناوری پایگاه خبری سوفیانیوز، در هر بیت از کتاب مثنوی معنوی (Masnavi)، دنیایی از معانی مختلف نهفته است. مولانا جلال الدین محمد بلخی (Rumi) با هنرمندی بی‌نظیر خود، پیچیده‌ترین مفاهیم عرفانی و فلسفی را در این کتاب، در قالب داستان‌هایی ساده بیان می‌کند. او خواننده را دعوت می‌کند تا از سطح و ظاهر کلمات فراتر رود و به عمق معانی راه یابد. مثنوی معنوی را می‌توان اقیانوسی بی‌کران از حکمت دانست. اما چرا این کتاب پس از گذشت قرن‌ها همچنان خوانندگان را مجذوب خود می‌کند؟
مولانا جلال الدین محمد بلخی در مثنوی معنوی از تکنیکی بهره می‌برد که خواننده را به تفکر و تعمق وامی‌دارد. او از ترکیب داستان‌ها با مفاهیم عمیق عرفانی استفاده می‌کند تا خواننده بتواند به‌تدریج به حقیقت پی ببرد و همچنین درک عمیق‌تری از حکایات داشته باشد. مولوی با این روش، هم محتوای آموزنده‌ای را ارائه می‌دهد، هم مخاطب را به یک سفر درونی دعوت می‌کند؛ سفری که تلفیقی از عشق و عرفان است. این شیوه‌ی بیان سبب این می‌شود که هر بار به مطالعه‌ی کتاب مثنوی معنوی می‌پردازیم، نکات جدیدی را کشف کنیم که در گذشته از نظرمان پنهان مانده بود.
برای مطالعه مطالب بیشتر در زمینه آموزش لطفا کلیک فرمایید
